Ο ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡOΝΟΥ
Από παιδί με εντυπωσίαζαν οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες, ιδίως οι μεγάλες πάνω στο σκληρό χαρτόνι με το πασπαρτού. Τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι τον Πατέρα να τις βγάζει ευλαβικά από το συρτάρι αφηγώντας μου τις ιστορίες πίσω από κάθε εικόνα. Αυτή του Παππού από τον πόλεμο με τους Τούρκους, το θείου που σκοτώθηκε στους Βαλκανικούς στο Μπιζάνι, του ίδιου από το '40 ή αυτές με τη Μητέρα μου, αλλά και τις δικές μου με τα κοντά παντελονάκια.
Ήταν και ο υπαίθριος φωτογράφος του χωριού, με το τρίποδο και τη μηχανή-φυσούνα στον ώμο, για τις «οικογενειακές» ή «ενθύμιον φιλίας» στιγμές. Με το «Χαμογελάστε… ακίνητοι…» ελευθέρωνε εκτός από το μαγικό πουλάκι και τη φαντασία μου για τον μαγευτικό κόσμο της φωτογραφίας.
Το 1974, δεκαεννιά χρονών, με τη δικιά μου μηχανή στο χέρι γράφτηκα στο τμήμα φωτογραφίας της Φοιτητικής Ομάδας Κινηματογράφου Θέατρου Πάτρας και άρχισα πια να «βλέπω φωτογραφικά » τον κόσμο. Έτσι, πέρα από καρτ-ποστάλ και οικογένεια ήρθαν και τα κλικ με πρωταγωνιστές τις μορφές, τις φόρμες, με πειραματισμούς στην αφαίρεση ή την υπέρβαση, θέλοντας να προσδώσω συμβολικά νοήματα σε πρόσωπα ή αντικείμενα.
Η ενασχόληση μου με τη φωτογραφία «τέχνης» πάγωσε μετά το 1980. Η καθημερινότητα και οι επαγγελματικές ενασχολήσεις κάλυψαν τον ελεύθερο χρόνο. Τα αρνητικά με τα χρόνια «χάθηκαν» και μόνο κάποιες παλιές εκτυπώσεις θύμιζαν το φωτογραφικό μου παρελθόν.
Πρόσφατα ξεκίνησα μια ανασκαφή στα παλιά συρτάρια με τα AM φιλμ. Όσα βρέθηκαν και ήταν αναγνώσιμα, ψηφιοποιήθηκαν και τέλος, με ενθάρρυνση της Πέννυς, έγινε μια επιλογή. Σαν αποτέλεσμα φτιάχτηκαν τρία φωτο-βιβλία, το «Εδώ Πολυτεχνείο», το «Μέρες Καλά Ξοδεμένες» και το "Με το Φακό των Ονείρων", μέρος των οποίων βλέπετε στις σελίδες αυτού του site.
Όμως το "φωτο-μικρόβιο" τελικά δεν είχε εξαλειφθεί, βρήκε πρόσφορο έδαφος και χρόνο, αναζωπυρώθηκε, και να το πάλι μπροστά μου. Αγορά σύγχρονου εξοπλισμού, παρακολούθηση μαθημάτων γύρω από τη φωτογραφία του σήμερα, ενεργή συμμετοχή σε φωτο-ομάδες, εκθέσεις και παιχνίδια με το φωτοφράκτη.
Έτσι, κουβαλώντας μνήμες και θύμησες, βρέθηκα να φωτογραφίζω το σήμερα για το αύριο, παγώνοντας στιγμές και εικόνες που με εντυπωσιάζουν.
Συνεχίζω να βλέπω την φωτογραφία σαν μια τέχνη οπτικής ποίησης και δημιουργίας και τα «ποιηματάκια» μου αυτά τα αφιερώνω στους αγαπημένους μου. Στους ανθρώπους από το παρελθόν που τα έχτισαν, στους παρόντες που με βοηθούν και στα παιδιά και εγγόνια μου, το μέλλον, που τα κληρονομούν, με την ελπίδα οι φωτογραφίες αυτές να γίνουν ένα αγαπημένο κομμάτι των αναμνήσεών τους.
Μιχάλης Οικονομάκης
